¡Sigo Viva!
Blijf op de hoogte en volg Esmee
08 Januari 2014 | Mexico, Puebla de Zaragoza
Voor iedereen (inclusief mijzelf) die dacht dat ik meteen bedreigd, beroofd en vermoord zou worden, hier is een geruststelling: ¡Sigo viva!
Na vele zeer geslaagde afscheidsfeestjes stapte ik 1 januari in het vliegtuig naar Mexico stad. Toen het vliegtuig daadwerkelijk opsteeg, kwam de spanning pas echt samen met het besef dat ik voorlopig mijn heerlijke, vertrouwde leventje gedag moest zeggen. Ik voelde me enigszins een ontspoorde tiener die hals over kop haar spullen heeft gepakt en zonder goede voorbereiding naar Mexico vertrekt; zonder de taal te spreken, zonder een woonplaats te hebben, zonder enig idee te hebben wat de universiteit daar van mij verwacht. Om eerlijk te zijn, ik vraag mij momenteel nog steeds af wat deze maanden mij gaan brengen.
De eerste nacht verbleef ik in een hotel bij het vliegveld in Mexico stad, waar ik voornamelijk heb overgegeven. De volgende dag was ik nog steeds ziek, maar de reis naar Puebla ging verder. Onderweg ontmoette ik Jaqui, een jonge vrouw van 28, die mij een woonplaats aanbood als ik zelf niets kon vinden. Daar heb ik later dankbaar gebruik van gemaakt! De eerste dag in Puebla heb ik vooral de toerist uitgehangen en op dag twee zou ik een kamer moeten vinden. Van de universiteit had ik een lijst gekregen met huizen waar ik langs kon gaan en dan zou alles meteen goed moeten komen. Nou, allesbehalve dus! Of de bel was stuk, of er deed niemand open, of er was een gemene, blaffende hond, of het huis was nergens te vinden. Het enige wat ik aan de zoektocht heb overgehouden is een verbrand gezicht en spierpijn van het vele lopen. Gelukkig kon ik toen bij Jaqui terecht en daar ga ik de komende maanden verblijven. Het is een typisch Mexicaans appartementje waarbij het wc papier in de prullenbak gegooid wordt, het water opgewarmd moet worden voor je kan douchen en een paar keer het water omhoog gestuwd moet worden met een of ander knopje. Dit zijn dingen waar je gauw aan gewend raakt als je een keer onder een koude douche hebt gestaan (Ja, dat is mij gebeurt!).
Puebla is een erg gemoedelijke en gezellige stad. Het historische centrum is erg compact met vele bezienswaardigheden en leuke tentjes op loopafstand. De Mexicanen zijn heel hartelijk en vriendelijk. Vooral de Mexicaanse mannen zijn erg behulpzaam en attent. Maar om eerlijk te zijn, zijn de knappe mannen die ik heb gezien op één hand te tellen! Starende mannetjes zijn volop aanwezig en een op het oog vriendelijke Mexicaanse jongen probeerde me na een klein gesprekje al te zoenen. Mijn huisgenoten waren nogal verontwaardigd daarover en zeiden dat daar de slechte naam van Mexico dus vandaan komt. Hoewel er natuurlijk delen van waar zijn, zoals de slechte organisatie, corruptie en de verschrikkingen rondom de drugshandel, is Mexico niet zo gevaarlijk en slecht als de vele verhalen je willen doen geloven.
Veel van het Mexicaanse eten heb ik nog niet geproefd. Het schijnt allemaal heerlijk te zijn, maar met mijn instabiele maag van de eerste paar dagen durfde ik het nog niet aan. Iedereen die voorspelde dat ik dik terug zou komen: op dit moment gaat er meer af dan er aan komt! Jaqui heeft mij wel enige Mexicaanse ‘lekkernijen’ laten proeven. Zeer bekend in Mexico / Puebla is Chapulin, sprinkhaan. Met trillende handjes heb ik een aantal sprinkhanen geproefd: met limoen smaak, chili smaak en naturel. De smaak was niet eens zo slecht! Daarna gingen we door met mijn eerste Mexicaanse biertjes. Geen Corona, maar Léon (nog beter dan Corona!) Wat ook veel Mexicanen bestellen is Chelade. Rondom je glas zit dan een randje zout en door je bier een of ander sausje: niet proberen, is vies! Michalada is het zelfde maar dan met limoen ipv het sausje. Dit smaakt al beter maar het zout is toch echt geen aanrader. Ook ben ik er achter gekomen dat ik echt niet tegen pittig eten kan. Een ‘niet pittig’ sausje zette mijn mond al in brand.
Het is nog wel erg wennen om niet mijn vrienden en familie om mij heen te hebben. Het idee dat iedereen zo ver weg is en het nog maanden gaat duren voor ik iedereen weer zie, maakt mij zo nu en dan behoorlijk verdrietig. Omdat ik ook nog niet veel omhanden heb op dit moment is het moeilijk om mijn gedachten te verzetten. Ik hoop dat ik snel andere (internationale) jongeren zal ontmoeten als mijn lessen echt beginnen. Momenteel moet ik mijn rooster zelf gaan samenstellen en kan ik allerlei lessen proberen. Helaas worden de vakken die ik wilde doen opeens niet gegeven en weet ik nu niet zo goed wat ik dan moet kiezen. De universiteit is wel erg mooi! De faculteit waar ik waarschijnlijk moet zijn, is bij een complex genaamd: Ciudad Universitaria. Het is enorm groot en je kan zelfs een fiets huren om binnen het complex rond te fietsen. Overal zijn binnenplaatsjes en eettentjes, dus heerlijk vertoeven tussen de lessen door. Vooral met het zonnetje dat hier nu al volop schijnt.
De nodige opstart problemen zijn er zeker en ik kan niet ontkennen dat ik huilend achter skype heb gezeten, maar Puebla is een mooie, gezellige stad en aan het leven hier kan ik zeker wel gewend raken!
Na vele zeer geslaagde afscheidsfeestjes stapte ik 1 januari in het vliegtuig naar Mexico stad. Toen het vliegtuig daadwerkelijk opsteeg, kwam de spanning pas echt samen met het besef dat ik voorlopig mijn heerlijke, vertrouwde leventje gedag moest zeggen. Ik voelde me enigszins een ontspoorde tiener die hals over kop haar spullen heeft gepakt en zonder goede voorbereiding naar Mexico vertrekt; zonder de taal te spreken, zonder een woonplaats te hebben, zonder enig idee te hebben wat de universiteit daar van mij verwacht. Om eerlijk te zijn, ik vraag mij momenteel nog steeds af wat deze maanden mij gaan brengen.
De eerste nacht verbleef ik in een hotel bij het vliegveld in Mexico stad, waar ik voornamelijk heb overgegeven. De volgende dag was ik nog steeds ziek, maar de reis naar Puebla ging verder. Onderweg ontmoette ik Jaqui, een jonge vrouw van 28, die mij een woonplaats aanbood als ik zelf niets kon vinden. Daar heb ik later dankbaar gebruik van gemaakt! De eerste dag in Puebla heb ik vooral de toerist uitgehangen en op dag twee zou ik een kamer moeten vinden. Van de universiteit had ik een lijst gekregen met huizen waar ik langs kon gaan en dan zou alles meteen goed moeten komen. Nou, allesbehalve dus! Of de bel was stuk, of er deed niemand open, of er was een gemene, blaffende hond, of het huis was nergens te vinden. Het enige wat ik aan de zoektocht heb overgehouden is een verbrand gezicht en spierpijn van het vele lopen. Gelukkig kon ik toen bij Jaqui terecht en daar ga ik de komende maanden verblijven. Het is een typisch Mexicaans appartementje waarbij het wc papier in de prullenbak gegooid wordt, het water opgewarmd moet worden voor je kan douchen en een paar keer het water omhoog gestuwd moet worden met een of ander knopje. Dit zijn dingen waar je gauw aan gewend raakt als je een keer onder een koude douche hebt gestaan (Ja, dat is mij gebeurt!).
Puebla is een erg gemoedelijke en gezellige stad. Het historische centrum is erg compact met vele bezienswaardigheden en leuke tentjes op loopafstand. De Mexicanen zijn heel hartelijk en vriendelijk. Vooral de Mexicaanse mannen zijn erg behulpzaam en attent. Maar om eerlijk te zijn, zijn de knappe mannen die ik heb gezien op één hand te tellen! Starende mannetjes zijn volop aanwezig en een op het oog vriendelijke Mexicaanse jongen probeerde me na een klein gesprekje al te zoenen. Mijn huisgenoten waren nogal verontwaardigd daarover en zeiden dat daar de slechte naam van Mexico dus vandaan komt. Hoewel er natuurlijk delen van waar zijn, zoals de slechte organisatie, corruptie en de verschrikkingen rondom de drugshandel, is Mexico niet zo gevaarlijk en slecht als de vele verhalen je willen doen geloven.
Veel van het Mexicaanse eten heb ik nog niet geproefd. Het schijnt allemaal heerlijk te zijn, maar met mijn instabiele maag van de eerste paar dagen durfde ik het nog niet aan. Iedereen die voorspelde dat ik dik terug zou komen: op dit moment gaat er meer af dan er aan komt! Jaqui heeft mij wel enige Mexicaanse ‘lekkernijen’ laten proeven. Zeer bekend in Mexico / Puebla is Chapulin, sprinkhaan. Met trillende handjes heb ik een aantal sprinkhanen geproefd: met limoen smaak, chili smaak en naturel. De smaak was niet eens zo slecht! Daarna gingen we door met mijn eerste Mexicaanse biertjes. Geen Corona, maar Léon (nog beter dan Corona!) Wat ook veel Mexicanen bestellen is Chelade. Rondom je glas zit dan een randje zout en door je bier een of ander sausje: niet proberen, is vies! Michalada is het zelfde maar dan met limoen ipv het sausje. Dit smaakt al beter maar het zout is toch echt geen aanrader. Ook ben ik er achter gekomen dat ik echt niet tegen pittig eten kan. Een ‘niet pittig’ sausje zette mijn mond al in brand.
Het is nog wel erg wennen om niet mijn vrienden en familie om mij heen te hebben. Het idee dat iedereen zo ver weg is en het nog maanden gaat duren voor ik iedereen weer zie, maakt mij zo nu en dan behoorlijk verdrietig. Omdat ik ook nog niet veel omhanden heb op dit moment is het moeilijk om mijn gedachten te verzetten. Ik hoop dat ik snel andere (internationale) jongeren zal ontmoeten als mijn lessen echt beginnen. Momenteel moet ik mijn rooster zelf gaan samenstellen en kan ik allerlei lessen proberen. Helaas worden de vakken die ik wilde doen opeens niet gegeven en weet ik nu niet zo goed wat ik dan moet kiezen. De universiteit is wel erg mooi! De faculteit waar ik waarschijnlijk moet zijn, is bij een complex genaamd: Ciudad Universitaria. Het is enorm groot en je kan zelfs een fiets huren om binnen het complex rond te fietsen. Overal zijn binnenplaatsjes en eettentjes, dus heerlijk vertoeven tussen de lessen door. Vooral met het zonnetje dat hier nu al volop schijnt.
De nodige opstart problemen zijn er zeker en ik kan niet ontkennen dat ik huilend achter skype heb gezeten, maar Puebla is een mooie, gezellige stad en aan het leven hier kan ik zeker wel gewend raken!
-
08 Januari 2014 - 18:39
Truce:
Je blog is een prettige aanvulling op ons skypen. Door de foto's kan ik al een beetje een beeld vormen hoe het er in puebla uitziet.
Ik zal de Fam. Weel en Wilma op de hoogte brengen van je blog. Kus -
08 Januari 2014 - 19:48
Lenneke:
Wat heb je al een boel beleefd! :D Ik ben zo blij voor je dat je Jacqui hebt ontmoet! Is je maag al een beetje tot rust gekomen?
Ik hoop trouwens dat je er nu wel snel achter zult komen wat je precies kunt gaan doen aan de universiteit. Blijf schrijven, je verslag is heel leuk! :) -
08 Januari 2014 - 19:52
Caro:
Hee Esmee! Een vriendin van de middelbare school is op ongeveer dezelfde manier begonnen in Hongkong, maar die vindt het nu zo fantastisch dat ze het jammer vindt dat over een paar weken het halfjaar er alweer op zit. Gaat bij jou vást ook zo! (: -
08 Januari 2014 - 20:13
Judith:
Hoi Es, superleuk om je zo een beetje te kunnen volgen. Wel vervelend dat zoveel tegenzit in het begin, maar dat gaat vast snel beter. En logisch dat je thuis mist, maar over een paar maanden ben je gewoon weer hier (en dan gaan we echt afspreken, haha). Have fun xxx -
08 Januari 2014 - 22:06
Wilma:
Hey Esmee, wil echt ff zeggen dat ik je onwijs stoer vind!!Het is voor ons natuurlijk wel makkelijk om te zeggen dat je het over 'n tijdje vast helemaal gaaf zal vinden......Aan je schrijfkunst zal het niet liggen, je geeft echt een oprechte indruk En gelukkig zijn er altijd weer ''Jaqui's' in de wereld die je proberen te helpen . Ik zal de spreuk ook maar gebruiken.... het komt goed! Groetjes uit Highwood -
14 Januari 2014 - 20:42
Tio Klaas :
Ola Esmee,
Que tal?l
Do'nt worry, be happy en maak je niet dik!
Hasta la vista
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
